
راز جذب دیاکسیدکربن در دل اقیانوسها
شاید بارها درباره نقش موثر اقیانوسها در حذف گاز دیاکسیدکربن از جو شنیده باشید اما اکنون کارشناسان مطالعات جوی جزئیات دقیقی درباره نحوه عملکرد اقیانوسها در کاهش حجم گاز دیاکسیدکربن موجود در جو ارائه کردهاند.استفاده از سوختهای فسیلی نظیر زغال سنگ، نفت و گاز طبیعی به شکل نگرانکنندهای حجم گاز دیاکسیدکربن موجود در جو را افزایش داده و سبب بروز پدیدههای مخربی چون تغییرات جوی و اسیدی شدن آب اقیانوسها شده است. همچنین بکارگیری فنآوریهای جدید در منشا تولید این آلاینده مانند نیروگاهها تنها در صورتی که میزان تولید این گاز در جو ثابت مانده باشد به کاهش حجم آن کمک میکند.
اما کارشناسان دانشگاه «ساوثهمپتون» به تازگی دریافتهاند که حجم قابل توجهی از این گاز در میان سنگهای آتشفشانی در لایههای سطحی بستر اقیانوسها ذخیره میشود.
«کیارا ماریهنی» در مرکز اقیانوسشناسی دانشگاه ساوثهمپتون درباره خاصیت فیزیکی گاز دیاکسیدکربن برای ارائه یک نقشه جهانی از بستر اقیانوسها و تشخیص مکان امن ذخیره این گاز در این مناطق مطالعه میکند.
یافتههای وی نشان میدهد که گاز دیاکسیدکربن در فشار بسیار بالا و دمای پایین، درست مانند شرایطی که در اعماق اقیانوسها وجود دارد، تبدیل به مایعی میشود که چگالی آن از چگالی آب بیشتر است. در نتیجه بر اثر داشتن وزن بیشتر به اعماق اقیانوس میرود.
«کیارا» و همکارانش با برآورد دمای لایههای سطحی بستر اقیانوسها مناطقی را شناسایی کردند که احتمالا توان نگهداری ماندگارتر حجم بالایی از گاز دیاکسیدکربن را در درون سنگهای بازالتی بستر اقیانوسها دارند. سنگهای بازالتی گونههای متداولی از سنگهای آذرین بیرونی هستند که حجم بالایی فضای خالی و حفره در سطح خود دارند. این بازالتها در طول زمان با شکل مایعشده گاز دیاکسیدکربن در بستر اقیانوس واکنش نشان داده و تبدیل به ترکیبی به نام «کربنات کلسیم» میشود. این ترکیب دائمی از آزاد شدن دوباره دیاکسیدکربن مایع به داخل آب و اتمسفر جلوگیری میکند.
به گزارش ایسنا به نقل از سایت اینترنتی «ایانان»، این محققان موفق به شناسایی پنج منطقه در اقیانوسهای استرالیا، ژاپن، سیبری، آفریقای جنوبی و برمودا شدهاند که این قابلیت را دارند. وسعت این مناطق از نیم میلیون کیلومتر مربع تا چهار میلیون کیلومترمربع را دربرمیگیرند.